Wat maakt een tocht zoals deze zo bijzonder en waarom doe je het?
We weten het niet als we het niet doen. De eindeloosheid, na de volgende bocht weer een lang stuk een heuvel of een afdaling? De hitte van de zon, de warmte van het asfalt, je droge keel en het verkeer dat langs je gaat. Maar er is meer. Het landschap, de variatie, de sfeer, het rijden van schaduwplek naar schaduwplek, de cicaden die een oorverdovend lawaai maken, een reetje dat plotseling oversteekt, een slang die opeens de weg overkronkelt, de kleuren die telkens anders zijn. Elke dag een ander schouwspel met verrassende nieuwe bestemmingen.
Vandaag gingen we door verschillende landschappen, waarvan de laatste toch wel het meest aansprak. Op hoogte, verre uitzichten, ruige natuur, een soort duinlandschap, ruig en wild, veel pijnbomen, vertes ingevuld met wijngaarden, maar ook ruig terrein, niet overal in de Languedoc is er meer wijnbouw, men laat het land gewoon voor wat het is, waardoor er veel wilde begroeiing, bloemen en struiken te zien zijn. Vermoedelijk zal de wijnoogst, als het in augustus ook zo warm blijft en er in september flink water gaat vallen, goed kunnen worden. 2015 kan dan voor deze streek en misschien wel voor heel Frankrijk een bijzonder wijnjaar worden, de druiven zien er goed uit. De insecten op de druif worden ook wel bestreden met wolken gas uit bijzondere voertuigen waar wolken gas uit komen. Maar ja, ik ben geen wijnboer en weet dus ook niet of het echt zo is. Zo filosoferend rij je door het landschap, maar wat maakt het nu toch zo bijzonder? Niet het landschap alleen en ook de niet de mensen die erin wonen. Maar meer denk ik, je kan helemaal jezelf zijn en een met jezelf en de omgeving komen. Vermoeidheid, inspanning, genieten van sfeer en kleur, maar vooral ook jezelf tegen komen en door te gaan. De kracht die je voelt om door te gaan, vol te houden, trots te zijn op jezelf en de ander dat we dit samen beleven en door kunnen zetten.
Je begint in een langzaam tempo, de temperatuur en door het verkeer of de vlieg om je hoofd niet als lastig te zien maar als een gegeven, wat kan ik nu op dit moment, wat is het tempo, dat ik lekker zit, rij, wat van de omgeving boeit mij, het licht door de bomenrij, de wijngaard, de kleuren, hoeveel wolkjes zie ik, wat is het tegenlicht. Voordat je het weet ben je in gedachten weggezonken, filosoferen over van alles en je tempo is omhoog gegaan, we rijden niet 10 of 8 maar al makkelijk zonder inspanning 20, het gaat lekker zeg je dan tegen jezelf. Soms samen optrekken als een treintje soms alleen omhoog in je eigen tempo. Eerst voorzichtig en dan steeds harder, welke verzet rij ik nu, nog steeds in het middenblad, hè, mijn benen zijn vandaag goed. Maar soms ook, het wil niet, tandje terug.
Zo vlieg je soms door de tijd en door het landschap.
Wat dan bijzonder maakte op deze dag zijn: het koele water dat de barkeeper ons gaf, na ons tweede kopje koffie. Wat kan je van koud water genieten, het smaakt zo heerlijk, met kleine teugjes wil je dat tot je nemen. Bewaren voor straks maar ook weer niet te lang, want met deze hitte is het binnen een uur al weer lauw. Het broodje appel in combinatie met het koude water, de watermeloen met het kopje thee, of het koude biertje dat je aan het einde krijgt van de gastheer van de chambre d'hôtes.
Het warme water uit de douchekraan op je schouders en achterhoofd, met de nasmaak van dat biertje in je mond is wel een ultiem genot. Het zijn denk ik dus de gewone dingen, die je dagelijks hebt, maar nu intens beleeft.
Toch verlangen we nu wel terug naar wat minder hitte, wat minder inspanning, maar ook dit kan je pas beleven als je het hebt gedaan.
Fysiek voel je je oppermachtig, sterk en trots, waardes die je niet genoeg kan vasthouden.
Kortom we zij een stel gekken die de uiterste inspanning opzoeken om van het gewone te kunnen genieten.
Dit gebied, zwaar en uitdagend is wel het allermooiste van wat we tot nu toe gezien hebben. Gelukkig ook nog momenten voor de fotografie gevonden, dus dat is wel vastgelegd, de ruige rotsen de natuurramp, de wijngaarden, de luchten begonnen weer mee te doen, niet alleen maar blauw maar ook interessante wolken en geen onweer tot nu toe.
Geen regen, alleen maar hitte en zon.
De bergen zijn indrukwekkend, hoog steil, met veel kalksteen.
De dorpjes leeg en verlaten, maar heel sfeervol, veel smeedijzeren hekjes, balkonnetjes, klokken, lampen, trappetjes, geveltjes, oude luiken of deuren. Voor de fotografie eindeloos veel inspiratie.
Arme mensen, altijd op en neer in de hitte of in de extreme kou. Frankrijk een mooi vakantieland, niet te lang en op de mooie momenten er zijn, hoewel hier de herfst of het voorjaar een betere tijd zou kunnen zijn om te fietsen.
Vandaag een omweg gemaakt om naar de Pont du Gard te komen, meer dan 16 km van Uzès naar de Pont. Over een drukke weg er naar toe, balen, geen fietsroute. Dan 14 euro entree betalen om een oude Romeimse brug te fotograferen die je ook vanaf de andere oever had kunnen zien. Nu ja, we waren niet de enige toeristen om half tien. We hadden windje mee en gingen voornamelijk naar beneden, het ging dus snel.
Vanaf Pont du Gard weer terug naar de route, tja, afsnijden dan maar, maar afsnijden in de bergen betekent wel meer klimmen en meer hoogtemeters. We liepen dus hopeloos uit op ons schema. Stom hadden we maar niets moeten boeken en dan waren we vrij als een vogeltje geweest, maar nu moesten we verder, dwingt je ook wel om niet te treuzelen en aan te pakken, door te zetten.
Het ging heerlijk tot een uur of drie, daarna werd het TE HEET.
Tenslotte toch het einddoel gehaald en dat gaf veel voeldoening, alle luxe nadien, bier, bad en eten maakten het weer goed.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten