Achtste dag, 11 juli, tweede etappe, Alaincourt - Fresne Saint Mamès,76 km

Genoten van de sfeer bij Paul en Pauline. Het buitenleven is goed.

Het huis is gegroeid, nog veel te doen, maar het is een project van jaren wat af kan komen, maar niet af hoeft. Lekker gestoeid met het Yves. Hij kon er niet genoeg van krijgen, elke keer toch weer een andere truc bedacht om te kunnen blijven stoeien.

De bakkersvrouw kwam met de auto voor achten voor de deur, samen met Pauline wat broodjes gekocht.

Het werd al snel warm, waardoor je de schaduw op moest zoeken.

Rond elf uur zijn we dan eindelijk vertrokken, afscheid doet pijn en heeft zijn tijd nodig. De Fransen zeggen ook partir est mourier un peu.

Het fietspad langs het riviertje genomen. Na 3 km konden we niet verder, gelukkig kwamen er twee Franse wielrenners aan, die zeiden dat het wel kon, maar rustig aan te rijden.

Het lukte redelijk, hoewel de kuilen soms wel erg diep en gevaarlijk waren.

Uiteindelijk weer op de weg, eerst op de grote weg, daarna weer de rustige weggetjes om later uiteindelijk bij de Saône uit te komen, die we voor een groot deel hebben kunnen volgen.

Er zijn in Frankrijk diverse fietsroutes uitgezet, waarvan we delen hebben kunnen combineren.

Het was wel weer klimmen en dalen, maar niet boven de 5%.

Door de hitte voelde het wel zwaar.

Pas toen we bij de Saône waren konden we weer even kilometers maken.

Pauze genomen rond een uur of één in Amance. Daar ontmoetten we Hans en Anne die helemaal vanaf Antwerpen naar Sevilla fietsen.

Verder ging de reis. Onderweg nog wat water proberen te tanken, maar het water bij het kerkhof was op.

Tenslotte kwamen we bij de tunnel van de St. Albin aan.

Onze eerste poging om een overnachting te vinden in Rupt Saône mislukte, de tweede ook. Er werd niet opgenomen.

De derde leek ons te ver weg en na wel een half uur verspeelt te hebben, vroeg Alie iemand om water en kreeg hulp van een aardige vrouw om een hotel in de volgende grote plaats te bestellen, nog 10 km verder. Had wel een half uur geduurd, maar nu wisten we zeker dat we een overnachting hadden en dat fietst toch anders. Onderweg werd ik gestoken door een wesp of daas, die kwam vast te zitten tussen mijn bril en mijn neus, toen ik hard afdaalde.

Sloeg bijna mijn bril van mijn neus, zo'n felle pijn was het.

Rond zeven uur in hotel van de familie Mouton aangekomen, waar we een douche hebben genomen die zo bijzonder was. De waterstraal kwam van boven en omsloot je helemaal.

De maaltijd was uitgebreid die we geserveerd kregen, drie gangen, met als toetje abrikozentaart met koffie.

Vanmorgen om zes uur gewekt door het luiden van de klok, het is zondag vandaag.

Morgen gaan we naar de Jura, dat wordt dus flink klimmen.

De was te drogen gehangen. Die zal morgen in deze warmte wel weer droog zijn.

Na het eten nog even door het plaatsje gelopen.

Dag 21, 24 juli, tweede etappe, Beziers - Parijs - Amsterdam

 We hebben redelijk geslapen, waren op tijd wakker en hadden een heerlijk ontbijt. Eigen keuken bed opgeklapt en de ruimte.

Om weg te komen vanuit het hotel naar het station was een makkie, de weg kenden we en het ging voornamelijk omlaag.

Op het station aangekomen hadden we ruim de tijd om uit te zoeken waar de trein vertrok. Tassen alvast in de vliegtuigtassen, zodat je niet al te veel aan handbagage had.

Ging perfect, fiets opgehangen in de trein en de tassen in het gangpad.

Onderweg nog een deel van de Camarque gezien en de Middellandse zee.

Op Monpeiller was het aangenaam koel, men spoot nevel waardoor het niet al te heet werd.

Daar de fietsen uit elkaar gehaald, ging perfect, binnen een uur zaten ze vastgetrapt en wel in de hoezen.

Maar nu de volgende stap, hoe en waar stopt de trein en waar stappen we in en waar en hoe groot zijn de kofferruimtes bij de TGV? Daar hebben we nog geen ervaring mee.

Uiteindelijk kwam er op het bord te staan waar de trein vertrok, maar nog niet waar de coupé voor ons op het station zou staan. Dus gevraagd, volgens de borden stonden we goed, maar de stationschef die stuurde ons en anderen verder door.

Bleken we helaas op de verkeerde plaats te staan en konden we fietsen en bagage weer 50 meter of meer verder slepen. De trein in wurmen, waar iedereen nadat je bent ingestapt en het hele gangpad dus verspert is langs wil, trap omhoog met fietsen en bagage. Uiteindelijk gelukt en het achter de bank bij de ingang gekregen, voor de bagage waren er rekken.

We hadden onze plaatsen en we glleden het eerste traject door het landschap, wat we de afgelopen weken zo in detail en langzaam bereden hebben. Naarmate we Parijs naderden werd het minder warm, minder zon tot het zelfs geheel bewolkt was. In Parijs lichte regen, heerlijk een ervaring die we lang niet meer kennen. Het landschap zag je naar mate we meer naar het westen gingen veranderen, de bergen,  heuvels werden glooiend tot vlak, de velden, waar flink geoogst werd, zagen lichtbruin en als de zon er even doorkwam kleurde het mooi tegen de donkere lucht.

Parijs was nat van de regen, maar ook van het zweten.

Nu de volgende etappe. Hoe komen we Parijs door met zoveel bagage? Metro, snorder of lopend. Van Lyon naar Nord is niet zo ver, maar om dat lopend te doen....? We zien wel, het was dus zweten.

Op het perron stond er een mannetje klaar om onze bagage op een steker te laden en zo mee te nemen  het perron, langs de ingangen naar de taxi's. Ik had twee zakken op mijn rug, hij wilde er ook een vervoeren, maar dat werkte niet. 

De taxi nam het hele handeltje gelukkig mee, het verkeer zat rond vier uur vast, net als in Amsterdam.

Ondanks dat wist de chauffeur ons met wat vertraging op tijd op station Gare du Nord te krijgen.

Bij aankomst zagen we de trein en de rij mensen kwam in beweging om in te stappen, natuurlijk hadden we op een na laatste wagon wagon 16. Ik kreeg het niet voor elkaar om de tassen en de fiets te dragen, dat werden dus twee fietsen en later een fiets.

Alie vooruit, er ging een goederenwagon open, maar daar mocht ik mijn fiets niet in plaatsen wel iemand uit Rotterdam, waarvan de fiets nog niet uit elkaar was. Oh, had ik dat geweten. Dan hadden we het heel anders gedaan.

Bij de bagageruimte wat omgegooid en met veel zweten en zwoegen was alles erin en op zijn plaats. Gehaald, nu uitpuffen.

Zal komende periode de foto's aanpassen, want er zitten zulke slecht revolutiefoto's tussen, dat ze niet goed overkomen. Dus kijk nog regelmatig als je mooie plaatjes wil zien.

Dag 20, 23 juli, Beziers - Beziers, 3 km

Vandaag de laatste dag, morgen willen we met de trein of het vliegtuig terug naar Nederland. We houden het voor gezien, de hitte is niet normaal en fietsen is alleen leuk tot een uur of elf. Narbonne kunnen we halen, Perpignan daarna en de Pyreneen daarna, maar het is leuk geweest. Barcelona is ook heet en wat moet je in zo'n hete stad.

Beziers een stad met straten die altijd of omhoog of omlaag gaan met tussenverbindingen die horizontaal zijn, maar eenrichtingsverkeer. Je moet dus heel goed op de kaart kijken waar je moet zijn en op welke manier je dat het beste kan doen. Centrum ligt hoog, het station ligt laag.

Een prachtig park, met heel veel verschillende bomen, planten en vogels. Speciaal gemaakt voor de inwoners van Beziers.

Laat opgestaan, lekker uitgerust in de aircokamer. Internet deed het slecht en de receptie was al dicht.

Eerst naar het station gelopen, een trein boeken was niet mogelijk als we de fietsen ook meenamen.

Dus wij terug naar het hotel en daar een postkantoor opgezocht, internet bekeken en geprobeerd een vlucht vanuit Bezier te boeken, moesten dan wel vroeg en we kwamen om 11:00 uur aan in Weezer, Duitsland, maar konden niet meer bagage meenemen dan 20 kg. Dus iets moest per post.

Postkantoor ging om twee uur open. Internet was verbroken. Marianne gevraagd een boeking te doen,  na ongeveer een uur gesproken te hebben, bleek het de beste oplossing om bagage of fiets op te sturen en dan te vliegen vanaf Barcelona.

Postkantoor gevraagd of we de fietsen op kunnen sturen, was geen probleem, als er maar karton omheen zat.

Wij de winkels af en karton vragen, toen we daarmee bij het postkantoor kwamen kon het niet verstuurd worden. Dus toch maar weer terug naar het station, nu pakten we de fiets, want lopen was te heet geworden. Eerst langs toeristenbureau, die vertelden ons dat zowel SNCF als de post pakketten versturen. Zij hadden nog een particulier bedrijf achter de hand. Ze hielpen ons niet direct, waarom komen jullie bij ons, toen we uitlegden dat zowel de SNCF als de post niet erg behulpzaam waren in het bekijken welke mogelijkheden het beste waren hielpen ze ons pas.

Bij het station aangekomen bleek inderdaad de fiets wel met de trein te kunnen als het maar als een pakketje zo klein gemaakt werd. Dat probleem kennen we en daarvoor hadden we de juiste middelen bij ons.

Alles bij elkaar een hele dag mee bezig geweest. Tenslotte weer naar boven gefietst. Zonder bagage gaat dat stukken makkelijker en daar lekker op een terrasje naar muziek geluisterd en een sorbet genomen. Winkelen in La Fayette, niets gekocht en om zes uur in het hotel onze eigen maaltijd klaargemaakt. We hadden nog wat wijn en gas en echt iets gezelligs om te eten hadden we niet gezien.

Internet werkte weer, maar was zo traag als wat, dus een ander alternatief dan met de trein was er niet.

De overstaptijden waren ruim, het moest lukken.

En dat is het ook. We zitten in de trein naar Amsterdam. Wat een gesjouw en gesleep. In Montpellier

hadden we de fietsen uit elkaar gehaald, de fietstassen in de grote vliegtuigtassen gedaan. En toen was het wachten op welk perron onze trein zou komen. Een minuut of 20 van te voren wordt dat bekend gemaakt. Dat was sjouwen en slepen, want de fietsen zitten dan wel in een hoes, het is toch een gedoe. De tassen waren best wel zwaar, terwijl we gewoonlijk 4 fietstassen mee de trap opnemen. Alie kon er echt maar een tegelijk dragen. Werd dus ook nog heen en weer lopen. Mensen zonder bagage helpen echt niet. In Parijs stond een mannetje met een steekkarretje en die hielp ons. Tegen betaling weliswaar, maar we hoefden zo niet te zoeken. Hebben we vandaag ook nog iemand blij gemaakt. Weer de volgende overstap op Paris Nord. Daar was geen hulp. Aha, we hebben rijtuig 16 en moeten naar perron 8. Gauw gevonden, maar de treinen naar Brussel en Amsterdam zitten aan elkaar en dat betekende een flink eind lopen. Gelukkig toonde de conducteur wel begrip en konden we onze spullen kwijt. Nu zien dat er iemand in Amsterdam iemand ons op wil halen, want de fietsen weer in elkaar zetten en naar huis rijden is toch wel even teveel.